Tawerna " Eden"

- Tak, potrzebuję czegoś do pisania.
Mówi ochrypłym głosem.

- Proszę bardzo.
podała ci pióro i butelczynę atramentu.
-Coś jeszcze ? Moźe coś na chrypę ?

- Nie.
Nadal mówi swoim ochrypłym głosem.
- Dziękuje.
Zaczyna pisać.

Ja Geralt zwany Rzeźnikiem, Potworem, Wilkiem z Skrileen stawiam dziś żądania czcigodnym paniom i czcigodnym damom.

Pragnę odzyskać mą prawdziwą formę, formę Wilkołaka. Pragnę pomocy przy zdobyciu władzy nad klanami Wilkołaków i pomocy przy ewentualnej wojnie między ludźmi. Moje ostatnie żądanie jest takie, że chcę być Szlachcicem a raczej Lordem. Chcę mieć pozycje między tymi, z którymi teraz jestem.

Oto me żądania, a teraz to co zrobię za to.

Będę posłuszny jako żołnierz. Moje napady furii przeciw wam znikną. Nie będę sprawiał kłopotów.

Jeśli chcielibyście czegoś więcej czcigodni to możemy o tym porozmawiać.

Wilkołak Geralt.

Odkłada list i czeka.

- Nie ma za co.
Słodki uśmiech i odeszła. Najwyraźniej nie dosłyszała bóstwa.
Czas leciał, w koń u tak ok. 16 wieczorem wywieszono tabliczkę " 75%- na alkohole wszelkie" małym drukiem " dwie godziny do upadku"

Nadal czeka na posłańca od bogów, który ma odebrać list.
- Kurwa, szybciej.
Zaciska pięść.

- Oj nie denerwuj się... może jakiegoś drinka na uspokojenie ? Na koszt szefowej... jedyne co usłyszałam od Mirialisa... więc bierz ile chcesz...
Powiedziała ta sama kelnerka..

- Dziękuje. Poproszę cały dzban. Albo nie. Dwa dzbany i jakieś mięsiwo, wielkie mięsiwo.

Teoretycznie nasz jeszcze mięsiwo które zostawił Mirialis.. ale jak chcesz...
Po chwili niesie ci dwa ogromne dzbany z winem.
- Zwiemy to ambrozją, a teraz po mięso skoczę...
Poszła na zaplecze i zaraz wróciła z czymś stókroć większym od kurczaka.
- Gryf... nie pytaj...
uśmiechnèla się żartobliwie i znów zniknęła za zapleczem.

Zaczyna jeść i pić, tak jak na wilkołaka przystało. Nienasycenie.

usłyszałeś lekki śmiech z zaplecza i cichy komentarz
- Najwyraźniej woj, bo ma wilczy apetyt.

Kończy jeść i dopija ostatni dzban.

Czujesz mimo swej wytrzymałości zawroty w głowie. Po za tym nażarłeś się chyba za wsze czasy bo tak napchany to nigdy nie byłeś.

Uśmiecha się zadowolony.
- No...

Wyszła znowu "twoja" kelnerka i spytała
- No i jak dzielny rycerzu, nasyciłeś swe wszelkie pragnienia ?
po pytaniu lekko zachichotała widzàc twój stan w pół trzeźwy.
- Nieźle się trzymasz jak na śmiertelnika po takiej dawce wszelkiego trunku.
uśmiechnęła się serdecznie i zabrawszy trzelkie naszynia odniosła je na zaplecze.

- Bo ja nie człowiek, ja wilkołak psa jego mać. Czystej krwi, jeden z dwóch ostatnich.
Mówi do siebie.

- Wilkołak w Celestii i do tego rasowy ohh pieseczek... to dla tego miałeś wilczy apetyt. Biedaku Mirialis cię tu samego zostawił... mogę ci użyczyć pokoik w mojej rezydencji, bo raczej nie masz tu mieszkania...

- Ano nie mam... Na dwa dni zostaje. Ale ja nie rasowy, ja jestem z rasy... Panów. Silniejszy niż inne wilkołaki, czysty, zrodzon z Natury...

- Zrodzony z natury ? Raczej nie jesteś dzieckiem tytanki i żony Mirialisa... a nawet jeśli to nie prawym, zaś po usposobieniu bijesz wręcz dzikością bestii pierwotnej... było kilja typów bestii pierwotnych, ty pewnie pochodzisz od jednego z Ludzi-wilków.

- Nie. Nie jestem tym typem. Tylko inni myślą, że taki jestem. To obronna przed wami wszystkimi. Nie lubię dać się ranić. Zabijałem za to, że ktoś zdeptał różę. Nie buduje z kamienia i innych rzeczy bez pozwolenia Natury.

- To mów kto ojciec kto matka bo się pogubiłam.

- Ojca nie znam, matki nie znam. Pierwsi, jedni z Panów. Oddano mnie do nauki, uczony byłem walki, taktyki, wszystkiego. Magii także. Wilkołaki z Rasy Panów muszą umieć to wszystko. Musimy to umieć...
 
W jego oczach pojawiają się łzy.
- Jeden z dwóch...
Mówi z prawdziwym żalem.

- Ohh... nie lubię gdy ßmiertelnicy płaczą to takie przykre... jeźeli tyś z rasy panów czyli tych najpotęźniejszych z wilkoludzi to w tobie nadzirja, źe geny nie zanikną... nie mazgaj się, jestes dużym i dzielnym wilkiem. Zapewne moźesz nawet pochodzić od Fenrira wilczego bóstwa nordów... nie powinienes tedy płakac bo hańbisz rodowód.
przytuliła cię lekko.

Objął ją delikatnie.
- Dziękuje.
Całuje ją delikatnie w rękę.
- Wypiłem a trunek mocny i mnie wzięło na sentymenty.

Lekko się zarumieniła i pogłaskała twoją twarz.
- Czy czlowiek czy wilkołak, czy elf czy krasnolud kaźdy ma prawo do uczuć z racji posiadania duszy, ale kaźdy działa podobnie, kilka łykow za dużo i siè na sentymenty zbiera... śmiertelnicy są tacy schematycxni, ale tacy słodcy... czemu nasza pani porzuciła opiekę nad rasą ludzką? Moźe gdyby została nie zaczęliby was deprawować...

- Ludzie to zło. Całkowite moja pani. W twojej duszy zakodowano, że jest dobroć... Ale dla mnie są tylko dwie rzeczy, miecz i krew... Lecz dziękuje za twoje słowa.
Znów całuje ją w rękę.